1 maand

We zijn al een maand onderweg. Een maand die ontzettend snel is gegaan. het voelt alsof we nu pas een beetje landen in het feit dat we onderweg zijn en niets meer hebben. Althans, ik kan alleen maar voor mezelf spreken. Lars zegt dat hij het allemaal prima vindt, maar ik denk dat hij het vooral lekker vindt dat hij niet meer hoeft te werken.

Vandaag belde een van mijn lieve vriendinnetjes. Zomaar. Het eerste wat ze zei was; het is niet zomaar wat, alles opgeven en weggaan, hoe gaat het met je? Een vraag die ik mezelf niet eens echt werkelijk gesteld heb, want ik heb nogal het talent om er aan voorbij te gaan. Maar ze had deze vraag terecht gesteld want het bracht me naar een eerlijk antwoord. Ik heb pijn in mijn rug van de slechte kussen en het een zacht matras, we hebben lekkage in de camper (iets met de watertank) en de kachel is daardoor stuk gegaan. We hebben soms echt te weinig ruimte (het was heel koud geweest in het nooren) en ik vind dat ik het vooral heel leuk moet vinden en nog erger; al die mensen die zeggen "lekker genieten". Hoezo genieten? Waarom zou ik moeten genieten. Mag ik het ook gewoon even stom vinden. En soms op plekken staan die ik ECHT niet leuk vind. Mag ik soms gewoon heel erg heimwee hebben en mezelf afvragen wat ik allemaal aan het doen ben. Me zorgen maken of de hondjes het nog leuk hebben of dat soms even de paniek toeslaat als er eentje even niet fit lijkt te zijn. Hoe vrij en fantastisch het ook klinkt "leven vanuit je camper" is niet altijd zo. En toch zou ik zeker niet meer terug willen gaan naar het vaste stramien hoor. Hard werken om je hypotheek te kunnen betalen. Vast op 1 plek zitten. Het is dubbel, want ik zou graag alle mensen die ik liefheb met me mee willen nemen, zodat ik ze niet hoef te missen en tegelijk zou ik ook geen vastigheid meer willen. Het steeds weer opnieuw ontdekken van nieuwe plekken. Staan aan een klif van het strand. De woeste natuur ontdekken van, nu nog, spanje. Er achter komen dat het zuiden van spanje niet "je vibe" is. Ontdekken dat je drukte nog steeds niet leuk vindt (dagje benidorm was gelijk heel verfrissend voor mijn geheugen). 

Als ik in de avond of ochtend naar buiten kijk vanuit mijn camper en dan weer de zee of dan weer de bergen mag zien dan is dat heel fijn. Maar het opgeven van alles is niet zomaar wat. Ik besefte me dat pas vanmiddag. Toen mijn vriendin het vroeg. Je basis opgeven. Alles opgeven om te gaan reizen in een camper, wat we nog nooit hebben gedaan. Het was een maand van vallen en opstaan. Het reizen zelf was telkens weer een uitdaging omdat er onderweg ALTIJD wel iets gebeurde. Maar als we in de avond langs het strand wandelen met de hondjes en zij hebben het naar hun zin, dan valt een groot deel weer van je af. 

Toch is het een pittige tijd geweest. Dat is iets wat ik me soms wat meer mag realiseren en mezelf de ruimte in mag geven om daar helemaal mee te zijn. Als ik dex, onze andere kat, mis (ondanks dat hij een enom goed nieuw baasje heeft). De spanning van de beslissing en het doorzetten van de verkoop. Het afscheid van de buren, mijn lieve vriendinnen, het huis waar we zo ontzettend veel in en aan gedaan hebben. Alles wat zo gewoon was. We hebben alles opgegeven, voor een nieuw leven, ondanks dat we geen idee hebben wat dat precies moet inhouden......

En toch zei ik tegen haar ook dat bij het maken van de beslissing om dit te gaan doen alles zo ontzettend goed samen viel. De periode van de verkoop (net op het juiste moment). Dex die een heerlijk liefdevol nieuw thuis vond. De camper die op ons pad kwam. Ons huwelijk met alleen maar de belangrijkste mensen in ons leven op die dag om ons heen. Lars die eindelijk zijn baan op kon zeggen. 


Die lekkage laten we oplossen in portugal, evenals dat we een nieuw matras gaan kopen. Misschien huren we daar wel voor een paar weken een huis. Alles kan en alles is mogelijk. We hoeven niet zoveel meer. Wij bepalen zelf hoe wij ons #vanlife willen indelen. 

Deborah <3 

Terug naar het overzicht.