Een proces vol liefde

Ruim een week zijn we nu onderweg. Of nou ja, we staan al bijna een week op deze fantastische camping aan de costa brava. Elke dag een grote wandeling van 12 km. Heerlijk op het strand met de honden. Toeristen zijn weg dus het hele strand voor onszelf. Het is nog steeds erg wennen als je bedenkt dat je niet meer naar huis hoeft. Dat er gene huis meer is om naar toe te gaan. En tegelijk voelt ons oude huis nog steeds als ons huis. Als of we elk moment weer spullen inpakken en vertrekken naar Nederland. Maar dat hoeft niet meer. We kunnen hier zo lang blijven als we willen. We zouden immers voor 1 nachtje hier blijven staan. Maar het bevalt ons hier zo goed. Uitgerekend zou het ons 600 euro per maand kosten incl gas, water en licht, douche en toilet, om hier te staan. Met mooi weer, aan het strand. Dat is een stuk goedkoper dan wat we in Nederland moesten betalen. 

Wat dat betreft ben ik blij dat ik geen hypotheek meer heb. Dat heeft voor mij altijd zwaar gevoeld. Maar op een of andere manier ga je toch mee in de flow van de ander daarin. Goeie investering voor later. En ik geloof daar ook zeker in. Maar ik wil niet later leven, ik wil nu leven. Hier op deze plek. En als het klaar is, gaan we naar Valencia om daar een paar dagen bij een Nederlands stel te gaan staan. En als het daar klaar is rijden we door naar Murcia om daar een tijdje in een community te gaan leven. En als dat niks is zouden we doorrijden naar Micky’s place in Portugal. Maar goed, wat ik in deze week gemerkt heb, is dat het nomade leven zich niet laat plannen. En dat het hier echt leven met de dag is. Geen stress. Geen druk. Wat ook raar is, want een stemmetje in mij zegt dan nog wel eens; hee je moet hard werken. Je moet geld verdienen. Je moet je moet je moet. Maar in werkelijkheid, de realiteit zoals deze nu voor ons is, is dat we niets moeten. Bijzonder hoe die programmering zo doorloopt. 




De avonden zijn voor mij wel wat lastig. Lars kijkt graag TV en ik vind TV echt verschrikkelijk. Dus dan kan je niet even ergens anders heen. Daarom kijk ik er wel naar uit dat we straks op een plek staan dat we onze voortent op kunnen zetten. Dan kan hij binnen tv kijken en ik in de voortent lekker lezen of schrijven. 




Ik was altijd erg fan van Frankrijk. De plek waar ik voorheen altijd kwam. Maar nu in Spanje merk ik dat dat ook aan het veranderen is. Net zoals veel andere dingen. In Nederland was ik veel met trauma werk bezig. Zowel delen als in mijn praktijk. Maar al richting onze trip merkte ik daar al een kleine verandering in. Ik had behoefte aan meer luchtigheid. De mensen zijn hier aardiger dan in Frankrijk, opener, toegankelijker. Niets moet. Alles is zonder stress. We ontmoeten elke dag weer nieuwe mensen waar we weer iets nieuws van leren. Wat ik daarmee wil zeggen is, dat de kentering al voelbaar en merkbaar was in Nederland. Frankrijk zou ook niet meer passend zijn, net als Nederland. Al mis ik mijn vriendinnen natuurlijk wel enorm. Ik hoop dan ook dat we iets moois kunnen vinden waar we iets kunnen creëren waar ze altijd heen kunnen komen en de rust voelen die wij nu voelen. Ik snap dat het leven vanuit een camper niet voor iedereen is. En ik zou dit ook niet mijn hele leven (denk ik) willen doen. Maar het leven zoals ik het had in Nederland zou ik nooit meer terugwillen. 




In de aanloop naar onze reis hebben we ontzetten de liefde gevoeld van alle mensen die ons lief zijn. Prachtige en diepgaande gesprekken gevoerd. Fijne momenten gecreëerd met onze ECHTE vrienden. Want wat zijn wij er achter gekomen bij het ondernemen van deze grote stap wat echt waarde heeft. De onvoorwaardelijkheid werd zo zichtbaar. En ook de voorwaardelijkheid trouwens. Al met al heeft het veel gedaan, met en voor ons. Een prachtig proces met enorm veel liefde en verbinding waar ik me elke dag nog steeds zo dankbaar voor voel. Dat is iets wat blijft,  ongeacht het aantal km dat we van elkaar vandaan zijn. 




Deborah <3

Terug naar het overzicht.