Terug naar start

Inmiddels al weer bijna 3 weken onderweg. Maar als je zou zeggen 3 maanden dan geloof ik dat net zo goed. De tijd bestaat niet. De grip op het leven zoals hij was lijkt weg te vallen. Dat is eigenlijk een heel gek gevoel. Geen idee of het komt door het feit dat er niets meer is dan alleen nog maar deze camper en wij in een ander land of dat het collectief is. Maar het voelt een beetje als of alles aan het verdwijnen is, waardoor alleen nog maar IK over zal blijven. Grappig eigenlijk wel om te merken dat we ons als mens echt ergens mee identificeren. Huis, werk, omgeving. Al mis ik mijn vriendinnen enorm, het land, het huis waar we in hebben gewoond en de omgeving totaal niet. Ik vond de laatste tijd dat ik in Nederland was het ook niet echt fijn meer. De mensen leken steeds meer bezig te zijn met zichzelf. Op de weg was het rijden met gevaar voor eigen leven. De mentaliteit leek een beetje af te zakken. Nu ik hier zo in het mooie spanje verblijf aan de mediteraanse zee voel ik pas dat Nederland voor mij niet meer het land is waar ik hoor. Maar waar dan wel? 

We begonnen onze trip vorige week naar het zuiden. Op aanraaden kwamen we in CHella terecht bij een nederlandse vrouw. Haar tuin omheind (tuurlijk) en daar mochten we met de camper staan. Het was daar sfeerloos en ook de mensen van wie het was waren niet echt heel vriendelijk, dus gierende banden door naar Mazzaron (voorbij Murcia). Daar was de planning om een aantal weken te gaan staan bij een nederlandse (weer) vrouw die daar op de bergen een community had. Daar aangekomen bleek Mazzaron niet de gezelligheid te hebben van Palamos. Alhoewel we daar bij een nederlandse snackbar wel even lekker gegeten hadden. Althans ik dan, want Lars was de volgende dag ziek. Ik werd overigens al ziekjes op de weg van Palamos naar Chella. Dat was al een teken ;-).

Uiteindelijk aangekomen bij de berg in het donker, werden we heerlijk verwelkomd met tapas en gezelligheid. Wat een fijne plek had zij hier gemaakt evenals het uitzicht. Adembenemend. Alleen kon ik mijn draai niet echt vinden. Ik voelde het niet. Niet zoals ik het voelde toen ik de eerste 10 min in Palamos liep aan het strand. Ik dacht, dat komt vast nog wel. Ik moet gewoon even die vervelende ervaring in Chella nog even van mij afschudden. De volgende dag begon ik weer met werken. Lars zette de voortent op samen met de mensen die aanwezig waren in de community en de meeste hondjes van ons hadden het fijn daar. Iedereen behalve Jax. Wat bijzonder is, want in Palamos had hij de tijd van zijn leven. Dat was al weer een teken. 

Ik bleef een rot gevoel houden. Maar ik wilde niet zomaar opgeven. Ik dacht dat het nodig was om te blijven, want ik wilde vast iets niet aangaan of niet zien. Maar na een hele dag werken en ik koud aankwam in de camper en wij ons niet warm konden douchen omdat we lekker "off grid" stonden heb ik een goede vriendin gebeld die ervaren en doorgewinterde reizigster is. Zij vertelde dat dit normaal was om te voelen en dat mijn heimwee eigenlijk zei dat ik terug "moest" gaan. Dat ik aan niemand iets verplicht was en dat het hebben van een camper de vrijheid gaf om weg te gaan. Voor mij was het fijn om te horen dat dit normaal was. En dat het niet ging om dat ik iets niet aan wilde gaan, maar dat dit mijn gevoel was. Gewoon mijn gevoel die zei; ga terug, daar had je het fijn en daar hoef je pas weg op het moment dat jij voelt dat je weg wilt. Ook als dat over 3 maanden of 3 jaar is. 

Zo gezegd, zo gedaan. En zo braken we de volgende dag de voortent af. Die we overigens nooit meer op gaan zetten omdat het duidelijk niet helemaal ons ding is ;-). 
De berg was prachtig, maar ik hou gewoon niet van het dorre zuiden. Ik hou niet van het stof en ik hou niet van die droogte. Ik hou van kleuren en van groen. Ik hou van de zee. Ik hou er van om even ergens lekker te zitten en een kopje koffie te doen. Ik hou er van om gezellig even te kletsen met de locale mensen, al spreek ik geen woord spaand. Ik hou er van om te wandelen met de hondjes door de smalle straatjes en te geniegen van de terracotta kleurige huisjes. Ik hou er van om uit mijn camper te kijken en de oceaan te zien. En ik hou een beetje van comfort (sorry). 

Het gaat dus niet altijd om heling, al leren we dat wel in de spirituele stroming. Iemand zei dat een plek niet uitmaakte, maar dat is zeker wel zo. Want je gaat ook niet vrijwillig midden in een oorlogsgebied zitten om er iets van te "leren". Volgens mij is het simpeler dan dat en was het voor mij een les om te kiezen voor waar ik mij op dat moment het fijnst voelde. Ik denk soms echt dat we tever doorslaan in al die stromingen en dat het leven zoveel simpeler is dan we denken. Of het waar is weet ik natuurlijk niet, maar zo voelt het wel. Gewoon zijn op een fijne plek waar jij voor je gevoel de ruimte en de rust hebt. Ik had dat gewoon echt niet in nederland. En ook niet op die berg in mazzaron. Maar wel hier aan de zee. Voor nu.....
Reizen is het hebben van GEEN plan. En wij hadden afspraken en plannen waardoor we sneller gingen dan dat nodig was. Dus we hebben besloten om het allemaal op ons af te laten komen. Dat brengt ons namelijk op de leukste plekjes waar we ons fijn voelen. Het leven brengt ons vanzelf waar het nodig is. Daar hebben we geen plan voor nodig


en dat #vanlife klinkt heel romantisch natuur, maar je hebt ook gewoon nog je goede en minder goede momenten hoor ;-). Ik moet ook gewoon hier net zo goed het toilet schoonmaken, ik ben alleen wel sneller klaar :-P

Deborah <3

Terug naar het overzicht.