Wat een avontuur

De eerste paar nachten in de camper gehad. Slapen is heerlijk. Je staat op de meest rustige plekjes. Zoals ook nu weer, waar we, per ongeluk, een plekje hebben uitgezocht die wel 1300 m de hoogte in ging (weten we ook weer dat de camper dat aankan) om op een plaats te staan waar de kat gewoon lekker even een wandeling kan maken en op haar eigen houtje de omgeving verkennen. Waar de hondjes lekker even los kunnen en waar wij in alle rust even kunnen bijkomen van de reis van deze dag. 


Waar we de eerste dag tot de grens van Frankrijk reden, deden we dag 2 maar 200 km. We hadden geen zin, we waren moe. Althans, ik was vooral moe. Vanaf het moment dat we de beslissing hadden genomen om deze stap te wagen is het alleen maar een drukke boel geweest. Van het huis verkoop klaar te maken, tot het moment dat de 38 (!) kijkers waren geweest. Alles regelen. Camper kopen. Lars zijn baan opzeggen. Nog meer regelen. Spullen verkopen. Mijn bedrijf dat steeds beter ging lopen (gelukkig, want Lars rijdt en ik verdien het geld ;), vonden we een goeie verdeling haha). Hondjes die achter elkaar ziek werden. Een pleeggezin zoeken voor een van mijn twee katten, want hij kon echt niet mee. We zouden hem daar geen plezier mee doen. Trouwen, afscheid nemen, zelf nog ziek worden (corona) precies in de dagen dat we moesten verhuizen, heel handig (not). 


Het was en is veel geweest. Het liefst blijf ik hier staan tot ik niet meer moe ben, maar helaas mag je hier maar 24 uur staan en er wacht een fijn plekje voor ons op de berg in Spanje waar we minimaal voor een maand gaan staan. 


Maar vandaag was het wel even een dag dat ik dacht, waar ben ik aan begonnen. Alles is weg. We hebben niets meer, in die zin, geen vast huis meer. Geen vaste grond waar we terug kunnen keren wanneer we het zat zijn. Maar we gaan vooruit, kijken naar een fijn plekje op deze wereld waar we zelf iets fijns (en vooral hypotheek vrij) kunnen kopen (of huren). Waar we nog meer hondjes kunnen hebben ;-). Maar wisselend is het wel in de emoties die je doorgaat. In de beslissing van het doen. Het afscheid nemen van mensen, je plekje, alles wat zo bekend is. En dan ga je weg en je hebt verder geen idee. En het klinkt romantisch en dat is het vast en zeker. Zeker als ik vanmiddag door die kleine franse dorpjes rij dan denk ik; gaaf man, hier ben ik nog nooit eerder geweest. Maar wanneer we in het pikken donker omhoog rijden, geen hand voor ogen zien en iedereen het allemaal een beetje te lang vind duren (hondjes piepen, kat wil er ook uit) moest ik wel even hard huilen. 


Morgen weer een nieuwe dag….

Straks lekker onder een koude douche mijn haren wassen. Plassen achter de dennenboom en dan heerlijk warm mijn bedje in, met man, 4 hondjes en 1 kat…….


Wat een avontuur 




Deborah <3 

Terug naar het overzicht.