Sinds wij op reis zijn, we geen vastigheid meer hebben en echt overgeleverd  zijn aan dat wat de dag ons brengt zie ik steeds meer hoe alles eigenlijk  precies klopt. Hoe er nooit werkelijk toevalligheden zijn. Hoe het werkt  wanneer je de dag gewoon doorloopt zonder dat je plannen hebt en er  ontmoetingen zijn die je hart verwarmen. 
 

Op dit moment zijn wij gestrand op/in Vilajoiosa. Een prachtig klein plaatsje 5  km van Benidorm. Lars en ik houden van wandelen, net als de hondjes.  Echter hebben we voor Joy al een aantal jaar een special karretje omdat hij  niet meer zo veel kan lopen maar toch altijd nog heel graag mee op pad wil.  Helaas was zijn karretje niet meer bestand tegen de woeste bergen van de  Costa Brava en begaf zijn karretje het al vrij snel na aankomst. We liepen op  dat moment door Benidorm. Lars keek op google maps voor een dierenwinkel  die eventueel een nieuwe zou hebben en zo zetten we koers met enige  spoed (tja ze hebben toch allemaal siesta hier) naar deze winkel. 10 minuten  voor sluiting kwamen we aan om er achter te komen dat ze helemaal niets in  hun assortiment hadden. Zittend op een bankje besloten we dan toch maar  even verder te lopen naar een Nederlandse eettent om daar na te denken  hoe nu verder. Na 2 grote cola zero’s verder gingen we dan terug naar de  camper, hopend dat het karretje van Joy het wel zou houden. Je denkt  misschien, wat hebben die 2 cola’s er mee te maken…. nou dit… 

Ik moest plassen. Heel nodig. Maar ik kan het ook heel goed ophouden. Dus  een aantal toiletten verder dacht ik, nu moet ik echt en stond daar een grote  cabine midden op het plein. En daartachter bevond zich een heel klein, lief,  dierenwinkeltje. Zij hadden WEL karretjes :). Echter niet wat we zochten.  Gelukkig konden ze deze bestellen en zou deze een aantal dagen later  geleverd worden. Een aardige mevrouw, sprak geen engels, maar haar zoon  wel. Dus alles geregeld. En met wat spanning zijn we met het oude karretje  weer thuisgekomen. 
 

De dag van levering zijn we heen gegaan, maar helaas kwam het karretje  pas later die avond. Aangezien we alles lopend doen vonden wij het een  beter idee om de volgende dag te komen. 9 uur, zei de jongen, dan zijn we  open. Zo liepen Lars en ik de volgende ochtend vanaf de camper richting het  winkeltje. De vrouw van de vorige keer was aanwezig en met wat handen en  voeten vertelde ze ons dat wij met een uurtje weer terug moesten komen. We  moesten nog eten dus dat was geen probleem. We hadden Jax en Jaidy alleen mee want Joy kon niet meer mee omdat we geen karretje hadden en Jaimy slaapt tegenwoordig uit dus de oudjes bleven thuis.  

Toen we dan EINDELIJK het karretje mochten komen halen had zij hem al  helemaal in elkaar gezet. Een mooie grote kar. Een rib uit ons lijf maar voor  die ouwe doen we alles dus dan maar een paar koffietjes minder op het  terras. Zolang hij maar mee kan. 
 

We raakte aan de praat met de vrouw, want ze was onder de indruk van onze  tattoos. Ze vertelde met google translate dat haar andere zoon zijn arm had  verloren met een ongelukm maar dat hij tot die tijd een zeer goede  tatoeëerder was. Lars liet de tekst die hij had op zijn kuit zien (die with  memories, not dreams, gemaakt voor onze reis) en ze barste in tranen uit. Ze  vertelde dat ze kort haar man had verloren en dat hij net met pensioen was  toen hij stierf. Ze hadden nog zoveel plannen. Ik pakte haar vast en knuffelde  haar stevig. Lars had tranen in zijn ogen door haar verhaal. En zo stonden we  nog een tijdje met haar te kletsen. Een fijn contact, met het uitwisselen van  telefoonnummers was het gevolg. 
 

Ontroerd liepen we de winkel uit en liepen zo tegen een mevrouw aan die  daar stond met haar boodschappen karretje. Ze keek naar Jax en Jaidy en  vroeg of ze een snoepje mochten. Ze had duidelijk geen vast onderdak maar  toch nam ze de moeite om mijn hondjes wat lekkers te geven. We spraken  wat en ik bedankte haar met mijn handen op haar hart. 
 

Dit zijn de diamanten van het leven. Dit is precies waar mijn hart zich van  vult. Ik merk dat ik zo nu en dan steeds meer in dat vertrouwen in het leven  durf te gaan zitten. Daar waar ik eerder zo graag de controle wilde hebben.  Maar dit, dit is goud! En Joy kan weer heerlijk mee met de lange  wandelingen. 
 

wat is het leven toch eenvoudig…… 

Deborah <3