Al bijna 5 maanden leven we vanuit onze camper. Wat een reis nu al en wat  loopt het toch allemaal anders dan ik van te voren had kunnen bedenken.  Eigenlijk is dat altijd zo overigens, maar soms zit ik even in de stilte aan zee  en besef ik mij dat plannen maken totaal niet aan de orde is, want het leven  doet toch altijd wel zijn werk. Ik grinnik wat en tuur over de eindeloze golven  van de middellandse zee. Ze doet me goed, die zee, met rondom woeste  bergen. De wind danst met mijn haar. Ik snuif de zilte geur op en voel hoe  eigenlijk alles precies juist is. Waar we eerst nog de haast in ons lichaam  hadden, heeft deze nu plaatsgemaakt voor rust. We hoeven niets. We  hebben geen haast. Al willen we nog 3 jaar op deze fijne plek blijven is dat  ook prima. We kunnen nog de rest van ons leven door Europa reizen. We zijn  waar we op dat moment horen en dat geeft rust. Ondanks dat het lijkt of de  camping vol is (want dat is hij ook echt) heb je toch je eigen stukje. Het  verwondert me dat het leven op een camping totaal een hele andere realiteit  is. Het is zijn mini dorpjes met allemaal verschillende nationaliteiten. Wat mij  opvalt is dat iedereen hier ontspannen is (op een enkele Duitser na) en tijd  maakt voor een praatje. De Spanjaarden trouwens ook, die maken zich niet  druk. Alles is “no problem” en dat geeft rust. Want wat zijn we toch een  haastig volk, wij nederlanders. Haastig naar ons werk. Haast naar dit, haast  naar dat. Geen tijd. Druk druk druk. In Nederland had ik geen ruimte om te  genieten van de natuur. Hier kom ik weer tot die herinneringen waarom ik  koos voor dit leven, om te genieten van de natuur. Elke dag geniet ik van de  vogeltjes rond de camper. Benemen de grote brengen nog elke keer mijn  adem. Ontroert de zonsopgang mij en geniet ik van de nacht, waarin de  maan en de sterren meer lijken te fonkelen dan toen ik nog in mijn met-rode dakpannen-tweeondereenkap-woning in Nederland woonde. Alles is hier  meer zichtbaar, of ik heb er nu eindelijk de tijd voor, dat kan ook. 

Ik geniet van de verschillende talen die ik hier leer spreken. De ontmoetingen  met de liefste mensen. Verdrietig om het nemen van afscheid. Het is zo’n  andere wereld. Meer contact. Meer hier. Meer in het NU. Het lijkt wel of ik  steeds meer begin te snappen waarom het leven wat ik had nooit werkelijk  voelde alsof het mijn leven was. En in Nederland heb ik mij sowieso werkelijk 

nooit echt thuis gevoeld. Al ben ik geen echte nomade, geen echte reiziger  die van hot naar her rijdt, ben ik wel een buiten-mens. Een natuur-mens en  voel ik hoe fijn en waardevol het is om elke dag door te mogen brengen met  de hondjes en dat we vooral geen haast hebben. Haast sloopt je. Het brengt  teveel spanning mee die niet fijn is voor lichaam en geest. Maar dat besef je  pas als je uit die realiteit stapt en ziet dat er nog veel meer realiteiten voorbij  de realiteit is die je zo goed kent. 

De natuur, zo heilzaam. Ik merk het aan mijzelf, maar ook aan mijn honden.  Ze slapen dieper (en ik ook trouwens). De oudste van 16 leeft helemaal op en  speelt zelfs weer. Maar we hebben en nemen de tijd. We hebben geen haast  en moeten vooral niets. Dat was echt even iets waar we beide doorheen  moesten, want de eerste paar weken hadden we echt het gevoel dat we de  wereld rond moesten reizen in 80 dagen. Nu staan we al bijna 3 maanden op  dezelfde plek en we hebben nog geen enkele zin om verder te reizen. We  hebben het goed hier. Ons vertrek stond op 31 maart maar hebben deze  week verplaatst naar 27 april, dan gaan we echt weg want 2 mei hebben we  afgesproken in Portugal met een vriendin die daar met haar man naartoe  geëmigreerd is. Eind mei staat mijn favoriete plaatsje in Frankrijk op de  agenda om weer heerlijk mee te mogen doen aan familie opstellingen en  daarna zien we het wel weer. Misschien blijven we wel de hele zomer,  misschien ook niet. We hebben geen haast, het beste cadeau wat we onszelf  hebben kunnen geven…. 

Deborah <3