Aan het begin van alle trauma staat emotionele trauma. ofwel Identiteitstrauma. Trauma die zo vroeg in ons leven plaats vindt, nog voor dat we een of andere vorm van cognitie hebben. Nog voor we het levenslicht zien. Nog voor dat we onze eerste ademteug nemen. 

Het is het begin van de afsplitsing van onszelf en onze gevoelswereld. Een gevoelswereld die ons vertelt wie we zijn, wat we leuk vinden, waar onze grenzen liggen en wat bij ons past. Onze intuïtie van wat onze waarheid en wat niet. We krijgen niet eens de kans om deze gevoelens te leren kennen omdat er al in de basis een afsplitsing is ontstaan. En in mijn optiek is dit de basis van alles maar wordt hier binnen de gezondheidszorg niet of nauwelijks erkenning en dus aandacht aan besteed. Want dit soort trauma is niet terug te halen in de cognitie. Maar is zo zichtbaar en voelbaar in elke cel van ons lijf. We zijn geworden waarvan we dachten dat dit de beste manier was om te overleven. Om te verbinden. Om lief te hebben. Om geaccepteerd te worden. En we zijn steeds meer van onszelf van afstaan tot er niets meer over was. Leeg. Blanco. En nu?

Identiteitstrauma ontstaat wanneer we als vorm van bewustzijn uit een bron van wat we zijn (laten we het voor het de beeldvorming even liefde noemen) contact willen maken met onze moeder. We zijn misschien dan niet groter dan een korreltje zand. Maar we zijn er wel, op een of andere manier. In deze vorm willen we die verbinding met haar want we hebben haar nodig om te voelen wie we zijn. Want zelfs als zandkorrel zijn we al een individu en we willen haar liefde geven, maar we willen dit ook graag ontvangen. We willen zo dicht mogelijk bij haar zijn. Wanneer we opgroeien in een moeder die afgesplitst is van haar ware zelf. Haar gevoelens. En eigenlijk druk bezig is met vooral allerlei gevoelens buiten dat bewustzijn te houden heeft zijn geen contact met zichzelf en ook niet met ons. Niet echt. Want zij is er niet echt. Daar ontstaat een vorm van doodsangst. Ik overleef dit niet. In mijn praktijk en het werken met de HeWa methode (helende waarheid) en onderzoek naar allerlei psychische problematiek kwam ik in de wortel altijd uit bij die doodsangst. Het niet kunnen zijn wie je bent. Niet cognitief bedacht, maar echt vanuit je ware zelf. Als zij mijn liefde niet kan ontvangen moet ik iets doen wat ze wel kan ontvangen, en dus begint daar de eerste splitsing. In die splitsing van jouw gevoelswereld is het nodig om op een andere manier verbinding te maken en dus kies je een trauma deel van haar. Laten we zeggen “jij moet net zo zijn als ik”. Haar pijn waarin er in haar jeugd tegen haar gesproken is en zij voelde dat ze pas perfect was als ze net zo was als haar vader/moeder. Een trauma deel waar ze niet bewust van is, maar die haar zo eigen is omdat het haar identiteit is geworden. En zo wordt het ook jouw identiteit. Een identiteit waarin je altijd het gevoel hebt dat je gefaald hebt of nog steeds vaalt. Niet goed genoeg bent. Kortom, je hebt je geïdentificeerd met het gevoel niet goed genoeg te zijn. Dat is in de kern niet waar. Maar je bent in de war. In de war over je identiteit, die voort komt uit het trauma van identiteit. Want diep van binnen, in de kern van jouw wezen, van jouw bestaan WEET je dat je goed genoeg bent. Weet je dat er niets mis is. Maar wanneer je deze identiteit hebt aangenomen is dat wat er in elke cel aanwezig is in jouw lijf. En is dat waarin je steeds wordt “gespiegeld” in het leven. De verwarring over dat je niet goed genoeg bent. 

Als kind doen we er alles aan om zo dicht mogelijk bij onze ouders te zijn. Dus daarin gaan we eigenlijk zo ver dat we onze eigen levens er voor over hebben. We worden wat zij WEL kunnen zien. Maar niet wie we werklijk zijn en het trauma van identiteit is het begin van alle andere trauma’s. 

De reden dat jij misschien tegen bepaalde onverklaarbare dingen aan blijft lopen kan wellicht te maken hebben met deze vorm van trauma. Deze vorm van trauma is vooral ook oorzaak van paniek en angststoornis (als ervaringsdeskundige weet ik daar het nodige van). Want als er ook maar iets omhoog komt wat maar een beetje authentiek is, kan het zomaar die doodsangst opnieuw triggeren (het is gevaarlijk om mezelf te zijn). 

Ik denk dat er diep in ons een grote kans ligt door juist deze vorm van trauma meer te onderzoeken en duidelijker te belichten, want dit is de wortel waar het allemaal om gaat, wie jij werkelijk bent en wie je bent geworden

Deborah <3